మార్క్కూజ్‌ స్మృతిలో..!

ఆ తర్వాతెప్పుడో హండ్రెడ్‌ ఇయర్స్ ఆఫ్‌ సాలిట్యూడ్‌ హైదరాబాద్‌ ఫుట్‌పాత్‌ మీద కొనుక్కొని చదివి భయపడిపోయా, ఆశ్యర్యపడిపోయా,.ఆనందపడిపోయా. అచ్చు ఆయన పాత్రలు తొలిసారి ఐస్‌ ముక్కలు చేతుల్తో ముట్టుకున్నట్టుగానే. అంతకుముందెప్పుడో మద్రాస్‌ ఆనంద్‌(నవయాన్‌ ఆనంద్‌) లవ్‌ ఇన్‌ద టైమ్స్ ఆఫ్‌ కలరా ఇచ్చి మార్క్కూజ్‌ అనే మనిషిని నా నెత్తిన పాతేశాడు. ఆ మార్కూజ్‌ ఇక లేరు. ఇపుడే ఫేస్‌బుక్‌లోకి అడుగుపెడితే మద్రాస్‌ మోహన్‌ పోస్టులో ఆయన కొటేషన్‌ కనిపించింది. ఎందుకో అనుమానం వచ్చి పోస్టుల్లోకి వెడితే వేణుగారు, వనజ పోస్టుల్లో ఆయన లేరన్న విషయం తెలిసింది. నిరంతరం వార్తల మధ్య బతుకుతూ కూడా ఈ వార్త ఫేస్‌బుక్‌లోకి వెడితే తప్ప తెలీని స్థితి ఉండడం..హౌ అబ్సర్డ్‌. ఎందుకో తెలీదు. ఎక్కడో కలుక్కుమన్న ఫీలింగ్. మనసంతా ఆయన పాత్రలే. ఏం సబంధం ఆయనతో! చూడనైనా చూడలేదు. మహా అయితే రెండు మూడు పుస్తకాలు చదివి ఉంటాను. మహా అయితే రచయితంటే వీడురా బుజ్జీ అనుకుని ఉంటాను. ఇతన్ని రైటర్‌ అని మనల్ని రైటర్‌ అని ఒకే పేరుతో పిలిస్తే ఏం బాగుంటుంది. మనం ఏమీ రాయకపోతేనే మేలు అని ఆనందవైరాగ్యం కూడా పొంది ఉంటాను . అయితే మాత్రం ఇంతగా ఎందుకు వెంటాడుతున్నాడతను. అతనికి మనకు ఏమిటి సంబంధం!

If I knew that today would be the last time I’d see you, I would hug you tight and pray the Lord be the keeper of your soul. If I knew that this would be the last time you pass through this door, I’d embrace you, kiss you, and call you back for one more. If I knew that this would be the last time I would hear your voice, I’d take hold of each word to be able to hear it over and over again. If I knew this is the last time I see you, I’d tell you I love you, and would not just assume foolishly you know it already."
(మార్కూజ్‌ మరణ వార్త విని ఏప్రిల్‌ 18, 2014న ఫేస్‌బుక్‌లో పెట్టిన పోస్ట్‌)